Nie. Każda płytka z uwagi na swoje właściwości wymaga ułożenia fugi pomiędzy płytkami.

Określa to norma PN-EN 14411

Każda płytka ma swoją specyfikację, według której dopuszczalne są odchylenia w kilku płaszczyznach. Płytki przeznaczone na rynek europejski muszę spełniać normę PN-EN 14411, która wskazuje np. że odchylenie przy płytkach może wynosić 0,5%. Dla płytki o długości 60 cm jest to 3 mm tolerancji. Płytka nie jest również płaska.

Dlatego też nie są zalecane fugi 1 mm, ponieważ nie ma możliwości uzyskania prostych osi i mogą się tworzyć przez to nieestetyczne nierówności pomiędzy płytkami. Chętnych do wnikliwego przestudiowania problematyki zapraszamy do zapoznania się z artykułami pani Moniki Gibes w internecie, specjalistki w tym zakresie.

PN-EN 14411 to podstawowa i ujednolicona w całej Unii Europejskiej norma, która mówi o płytkach ceramicznych. Określa ona podział płytek ze względu na sposób formowania i nasiąkliwość wodną. Mówi również o tym, jakie właściwości fizyczne i chemiczne powinny mieć płytki (cała norma, wydrukowana w postaci broszurki obejmuje ponad 70 stron i trudno przypuszczać, by ktoś chciał to czytać dobrowolnie, chyba że potrzebuje tego do pracy).

Norma dzieli płytki pod względem dwóch parametrów – sposobu formowania i nasiąkliwości wodnej.

Dla sposobów formowania zarezerwowano trzy grupy – A, B i C. Grupa A oznacza płytki formowane przez ciągnienie, grupa B – formowane przez prasowanie na sucho, a grupa C – innymi metodami. Nasiąkliwość wodna jest oznaczona rzymskimi cyframi (i ewentualnymi dodatkowymi literkami). Istnieją 4 głowne grupy nasiąkliwości: I – do 3%, IIa – pomiędzy 3 a 6%, IIb – pomiędzy 6 a 10% i III – powyżej 10%. Wśród nich występują dodatkowe podziały, np. w płytkach prasowanych na sucho, grupa BIa – dla płytek o nasiąkliwości poniżej 0,5% i BIb dla nasiąkliwości od 0,5 do 3%.

Z połaczenia liter A, B lub C, z oznaczeniami zawierającymi cyfry rzymskie, powstają oznaczenia poszczególnych klas płytek. W obrocie w Unii Europejskiej oznaczenia te muszą znajdować się na kartonach, w których znajdują się płytki i pozwalają kupującemu, bez względu na to, czy zna język producenta (wszak część z nas nie zna chińskiego, prawda?) ocenić, czy wybrał płytki odpowiednie do swoich potrzeb. I – na przykład – chcąc kupić płytki, które ułożymy na tarasie (a zatem mrozoodporne), musimy zwracać uwagę na to, czy na kartonach znajduje się jeden z poniższych opisów:

AI
BIa
BIb

Każda z takich grup, nadrukowana na kartonie gwarantuje, że płytki w nim znajdujące się mają nasiąkliwość wodną nie większą niż 3%, czyli na pewno są mrozoodporne.

Jak widać, norma nie zajmuje się zupełnie podziałem na płytki ceramiczne czy gresowe – wszystkie tego rozdzaju nazwy są czysto umowne i nie unormowane żadnymi przepisami.

W dalszej części normy znajdują się informacje o właściwościach fizycznych i chemicznych, jakie powinny mieć płytki każdej z grup, aby mogły być oznaczone, jako te, które spełniają tę normę. Dla przeciętnego kupującego lub architekta wynika z tych parametrów kilka istotnych rzeczy.

Przede wszystkim, twórcy normy rozumiejąc jakim szczególnym materiałem są okładziny ceramiczne, dopuszczają aby płytki nie były idealnie równe i identyczne – płytka w płytkę. Dopuszczają pewne odchylenia od zakładanego wymiaru i płaskości powierzchni. I całe szczęście, bo gdyby nie te marginesy, większość płytek – z jakiegoś powodu – musiałaby zostać przekwalifikowana na drugi gatunek, ponieważ płytki idealnie płaskie albo idealnie równe niemal nie istnieją.

Dzięki tej normie wiemy, że różnice w długości boków płytek, w ramach jednej paczki mogą wynosić do 0,5% długości boku (czyli, np. 2 mm dla płytki 40×40 cm). Wiemy również, że płytka nie musi być całkiem płaska, może mieć nieco krzywą powierzchnię. Tutaj norma też mówi o 0,5% długości brzegu lub długości przekątnej (w zależności jak przebiega krzywizna). I wszystko, co nie przekroczy tej granicy mieści się w normie.

W normie jest ujęta również jeszcze jedna, ciekawa informacja, na którą mało kto zwraca uwagę. Informacja o tym, że 95% płytek musi spełniać założenia estetyczne wzoru. Czyli 5% nie musi ich spełniać, może mieć widoczne wady, na przykład plamki. Na każde 100 płytek, pięć może nie nadawać się do przyklejenia ich w eksponowanym miejscu. Na szczęście, rzadko się zdarza, aby jakaś partia płytek w pierwszym gatunku zbliżała się do tego granicznego parametru. Większość fabryk nie korzysta z przywileju, który nadaje im ten punkt normy. A jednak, gdy coś takiego się zdarzy, gdy 5% płytek będzie wyglądało nie tak, jak byśmy sobie tego życzyli, jest to zgodne z normą i może być powodem odrzucenia reklamacji.

Wszystkie płytki powinny spełniać paramatetry normy PN-EN 14411.

Płytki różnią się również jakością i rodzajem wykończenia (odmiany lapatowania, połysk, mat), jakością nadruku i realizmem czy ciekawym wzorem. Płytki mogą różnić się też materiałem, z którego zostały wypalone: gres, biała pasta ceramiczna, czerwona pasta ceramiczna.

Gres ma o wiele mniejszą nasiąkliwość wodną, poniżej 0,5%. Jest również materiałem zdecydowanie twardszym. W skali Mohsa osiąga 9 na 10 punktów. Doskonale nadaje się na każdą powierzchnię. Z uwagi na swoją twardość jest trudniejszy w obróbce. Wycięcie otworu pod armaturę wymaga wprawy fachowca i specjalistycznych koronek czy wierteł.

Płytki ceramiczne najczęściej występują jako płytki ozdobne, ze skomplikowaną fakturą, którą producenci są w stanie uzyskać na takim właśnie materiale. Warto przy tym zapoznać się z parametrami nasiąkliwości, np. czy wybrana przez Państwa płytka nadaje się na przestrzenie mokre, takie jak kabina prysznicowa.

W ostatnich latach rynek podbijają również okładziny gresowe o grubości 2 cm. Tzw. Grubasy stosowane są najczęściej na tarasy, do których mogą być klejone tradycyjną metodą lub położone na podkładkach, przez co dają możliwość przepuszczenia instalacji pod nimi.

Na drugim biegunie znajdują się płytki wielkoformatowe, które potrafią dochodzić do wymiarów 320×160 cm. Najchętniej wybieraną grubością dla tych płytek to 5-6 mm, przez co ważą o wiele mniej, ale wymagają również precyzyjnego montażu i zastosowania odpowiedniej chemii budowlanej.

Jeżeli grzejnik wydaje charakterystyczne „rzężenie” lub mamy wrażenie, że nie grzeje tak jak powinien, może to świadczyć o pęcherzykach powietrza, które dostały się do rurek przy jego napełnianiu. W takiej sytuacji wystarczy wziąć kluczyk grzejnikowy (można go kupić w każdym markecie budowlanym za parę złotych) i przekręcić w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara, najczęściej po przeciwnej stronie grzejnika do termostatu. Trzymając niewielkie naczynie poczekajmy, aż wypłynie woda.

W pomieszczeniach fuga na ogrzewaniu podłogowym nie może być mniejsza niż 3 mm, natomiast na balkonach, tarasach i elewacjach – 5 mm.

Jest to absolutnie wskazane i zgodne ze sztuką budowlaną, ponieważ fuga z uwagi na brak elastyczności może przenosić naprężenia i w niesprzyjających okolicznościach płytka może pęknąć.

Zabezpiecza przed wilgocią ściany i posadzki, głównie w miejscach na to najbardziej narażonych.

Zalecamy, chociażby z uwagi na hydroizolację, która znajduje się pod płytkami. Nóżki wanny mogą przerwać ciągłość zabezpieczenia przeciwwilgociowego.

W pierwszej kolejności zakręćmy zaworki znajdujące się za tymi urządzeniami, przekręcając je do oporu w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara.

Jeżeli mieszkasz w bloku, to instalacja wodna i zawory powinny znajdować się na klatce schodowej, na poziomie twojego piętra. Najczęściej zabudowane w szafach, do których otrzymali Państwo kluczyki. Zawory przypisane do Państwa mieszkania należy zakręcić w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara.

Nie zalecamy, głównie ze względu na bliskość odpływów. Może to generować nieprzyjemny zapach z syfonu odprowadzenia liniowego lub brodzika.

Nie. Każda płytka z uwagi na swoje właściwości wymaga ułożenia fugi pomiędzy płytkami.

Określa to norma PN-EN 14411

Każda płytka ma swoją specyfikację, według której dopuszczalne są odchylenia w kilku płaszczyznach. Płytki przeznaczone na rynek europejski muszę spełniać normę PN-EN 14411, która wskazuje np. że odchylenie przy płytkach może wynosić 0,5%. Dla płytki o długości 60 cm jest to 3 mm tolerancji. Płytka nie jest również płaska.

Dlatego też nie są zalecane fugi 1 mm, ponieważ nie ma możliwości uzyskania prostych osi i mogą się tworzyć przez to nieestetyczne nierówności pomiędzy płytkami. Chętnych do wnikliwego przestudiowania problematyki zapraszamy do zapoznania się z artykułami pani Moniki Gibes w internecie, specjalistki w tym zakresie.

PN-EN 14411 to podstawowa i ujednolicona w całej Unii Europejskiej norma, która mówi o płytkach ceramicznych. Określa ona podział płytek ze względu na sposób formowania i nasiąkliwość wodną. Mówi również o tym, jakie właściwości fizyczne i chemiczne powinny mieć płytki (cała norma, wydrukowana w postaci broszurki obejmuje ponad 70 stron i trudno przypuszczać, by ktoś chciał to czytać dobrowolnie, chyba że potrzebuje tego do pracy).

Norma dzieli płytki pod względem dwóch parametrów – sposobu formowania i nasiąkliwości wodnej.

Dla sposobów formowania zarezerwowano trzy grupy – A, B i C. Grupa A oznacza płytki formowane przez ciągnienie, grupa B – formowane przez prasowanie na sucho, a grupa C – innymi metodami. Nasiąkliwość wodna jest oznaczona rzymskimi cyframi (i ewentualnymi dodatkowymi literkami). Istnieją 4 głowne grupy nasiąkliwości: I – do 3%, IIa – pomiędzy 3 a 6%, IIb – pomiędzy 6 a 10% i III – powyżej 10%. Wśród nich występują dodatkowe podziały, np. w płytkach prasowanych na sucho, grupa BIa – dla płytek o nasiąkliwości poniżej 0,5% i BIb dla nasiąkliwości od 0,5 do 3%.

Z połaczenia liter A, B lub C, z oznaczeniami zawierającymi cyfry rzymskie, powstają oznaczenia poszczególnych klas płytek. W obrocie w Unii Europejskiej oznaczenia te muszą znajdować się na kartonach, w których znajdują się płytki i pozwalają kupującemu, bez względu na to, czy zna język producenta (wszak część z nas nie zna chińskiego, prawda?) ocenić, czy wybrał płytki odpowiednie do swoich potrzeb. I – na przykład – chcąc kupić płytki, które ułożymy na tarasie (a zatem mrozoodporne), musimy zwracać uwagę na to, czy na kartonach znajduje się jeden z poniższych opisów:

AI
BIa
BIb

Każda z takich grup, nadrukowana na kartonie gwarantuje, że płytki w nim znajdujące się mają nasiąkliwość wodną nie większą niż 3%, czyli na pewno są mrozoodporne.

Jak widać, norma nie zajmuje się zupełnie podziałem na płytki ceramiczne czy gresowe – wszystkie tego rozdzaju nazwy są czysto umowne i nie unormowane żadnymi przepisami.

W dalszej części normy znajdują się informacje o właściwościach fizycznych i chemicznych, jakie powinny mieć płytki każdej z grup, aby mogły być oznaczone, jako te, które spełniają tę normę. Dla przeciętnego kupującego lub architekta wynika z tych parametrów kilka istotnych rzeczy.

Przede wszystkim, twórcy normy rozumiejąc jakim szczególnym materiałem są okładziny ceramiczne, dopuszczają aby płytki nie były idealnie równe i identyczne – płytka w płytkę. Dopuszczają pewne odchylenia od zakładanego wymiaru i płaskości powierzchni. I całe szczęście, bo gdyby nie te marginesy, większość płytek – z jakiegoś powodu – musiałaby zostać przekwalifikowana na drugi gatunek, ponieważ płytki idealnie płaskie albo idealnie równe niemal nie istnieją.

Dzięki tej normie wiemy, że różnice w długości boków płytek, w ramach jednej paczki mogą wynosić do 0,5% długości boku (czyli, np. 2 mm dla płytki 40×40 cm). Wiemy również, że płytka nie musi być całkiem płaska, może mieć nieco krzywą powierzchnię. Tutaj norma też mówi o 0,5% długości brzegu lub długości przekątnej (w zależności jak przebiega krzywizna). I wszystko, co nie przekroczy tej granicy mieści się w normie.

W normie jest ujęta również jeszcze jedna, ciekawa informacja, na którą mało kto zwraca uwagę. Informacja o tym, że 95% płytek musi spełniać założenia estetyczne wzoru. Czyli 5% nie musi ich spełniać, może mieć widoczne wady, na przykład plamki. Na każde 100 płytek, pięć może nie nadawać się do przyklejenia ich w eksponowanym miejscu. Na szczęście, rzadko się zdarza, aby jakaś partia płytek w pierwszym gatunku zbliżała się do tego granicznego parametru. Większość fabryk nie korzysta z przywileju, który nadaje im ten punkt normy. A jednak, gdy coś takiego się zdarzy, gdy 5% płytek będzie wyglądało nie tak, jak byśmy sobie tego życzyli, jest to zgodne z normą i może być powodem odrzucenia reklamacji.

Wszystkie płytki powinny spełniać paramatetry normy PN-EN 14411.

Płytki różnią się również jakością i rodzajem wykończenia (odmiany lapatowania, połysk, mat), jakością nadruku i realizmem czy ciekawym wzorem. Płytki mogą różnić się też materiałem, z którego zostały wypalone: gres, biała pasta ceramiczna, czerwona pasta ceramiczna.

Gres ma o wiele mniejszą nasiąkliwość wodną, poniżej 0,5%. Jest również materiałem zdecydowanie twardszym. W skali Mohsa osiąga 9 na 10 punktów. Doskonale nadaje się na każdą powierzchnię. Z uwagi na swoją twardość jest trudniejszy w obróbce. Wycięcie otworu pod armaturę wymaga wprawy fachowca i specjalistycznych koronek czy wierteł.

Płytki ceramiczne najczęściej występują jako płytki ozdobne, ze skomplikowaną fakturą, którą producenci są w stanie uzyskać na takim właśnie materiale. Warto przy tym zapoznać się z parametrami nasiąkliwości, np. czy wybrana przez Państwa płytka nadaje się na przestrzenie mokre, takie jak kabina prysznicowa.

W ostatnich latach rynek podbijają również okładziny gresowe o grubości 2 cm. Tzw. Grubasy stosowane są najczęściej na tarasy, do których mogą być klejone tradycyjną metodą lub położone na podkładkach, przez co dają możliwość przepuszczenia instalacji pod nimi.

Na drugim biegunie znajdują się płytki wielkoformatowe, które potrafią dochodzić do wymiarów 320×160 cm. Najchętniej wybieraną grubością dla tych płytek to 5-6 mm, przez co ważą o wiele mniej, ale wymagają również precyzyjnego montażu i zastosowania odpowiedniej chemii budowlanej.

Jeżeli grzejnik wydaje charakterystyczne „rzężenie” lub mamy wrażenie, że nie grzeje tak jak powinien, może to świadczyć o pęcherzykach powietrza, które dostały się do rurek przy jego napełnianiu. W takiej sytuacji wystarczy wziąć kluczyk grzejnikowy (można go kupić w każdym markecie budowlanym za parę złotych) i przekręcić w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara, najczęściej po przeciwnej stronie grzejnika do termostatu. Trzymając niewielkie naczynie poczekajmy, aż wypłynie woda.

W pomieszczeniach fuga na ogrzewaniu podłogowym nie może być mniejsza niż 3 mm, natomiast na balkonach, tarasach i elewacjach – 5 mm.

Jest to absolutnie wskazane i zgodne ze sztuką budowlaną, ponieważ fuga z uwagi na brak elastyczności może przenosić naprężenia i w niesprzyjających okolicznościach płytka może pęknąć.

Zabezpiecza przed wilgocią ściany i posadzki, głównie w miejscach na to najbardziej narażonych.

Zalecamy, chociażby z uwagi na hydroizolację, która znajduje się pod płytkami. Nóżki wanny mogą przerwać ciągłość zabezpieczenia przeciwwilgociowego.

W pierwszej kolejności zakręćmy zaworki znajdujące się za tymi urządzeniami, przekręcając je do oporu w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara.

Jeżeli mieszkasz w bloku, to instalacja wodna i zawory powinny znajdować się na klatce schodowej, na poziomie twojego piętra. Najczęściej zabudowane w szafach, do których otrzymali Państwo kluczyki. Zawory przypisane do Państwa mieszkania należy zakręcić w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara.

Nie zalecamy, głównie ze względu na bliskość odpływów. Może to generować nieprzyjemny zapach z syfonu odprowadzenia liniowego lub brodzika.